Labrador retriever

To jedna z ras psów, należąca do grupy psów aportujących, płochaczy i psów wodnych, zaklasyfikowana do sekcji psów aportujących. Typ wyżłowaty. Podlega próbom pracy. Nazwa rasy pochodzi od półwyspu Labrador w Kanadzie (pomimo tego, iż psy te w rzeczywistości pochodzą z Nowej Fundlandii) oraz od angielskiego czasownika "to retrieve" (przynosić), co wiąże się z zadaniami, jakie spełniają w myślistwie.

Skąd się wzięły?
Podobnie jak nowofundland i landseer rasa pochodzi z południa Nowej Fundlandii. W XVIII wieku była wykorzystywana przez rybaków do pracy na kutrach (psy pomagały przy wyciąganiu sieci, aportowaniu przedmiotów, a nawet ratowaniu tonących). Nazywane były psami św. Jana. Do Europy pierwsze psy tej rasy sprowadził w 1820 lord Malmesbury (błędnie nazywając je "psami z Labradoru"), który razem z synem rozpoczął ich hodowlę w Wielkiej Brytanii. Pod koniec XIX wieku rasa została zatwierdzona w Wielkiej Brytanii jako pies myśliwski.

Wzorzec rasy

• Oczy: Średniej wielkości; o inteligentnym, łagodnym wyrazie; brązowe lub orzechowe.
• Uszy: Niezbyt duże ani ciężkie, przylegające ściśle do głowy, osadzone dość daleko z tyłu.
• Zgryz: Szczęka i zęby mocne, z doskonałym, regularnym i kompletnym zgryzem nożycowym, tj. górny rząd siekaczy przykrywa rząd dolny, stykając się z nim.
• Szyja: Gładka, mocna, osadzona w poprawnie ustawionych łopatkach.
• Kończyny przednie: Łopatki długie, ustawione ukośnie. Kończyny przednie o mocnym kośćcu, od łokcia do podłoża proste, zarówno widziane z przodu, jak i z boku.
• Tułów: Klatka piersiowa szeroka i głęboka, z dobrze wysklepionymi żebrami. Prosta górna linia. Szerokie, silne, mocne lędźwie.
• Umaszczenie:
  • czarne
  • biszkoptowe (w odcieniach od jasnokremowego do ogniście rudego)
  • czekoladowe/wątrobiane (występujące najrzadziej)
• Sierść: Cecha charakterystyczna; krótka, gęsta, przylegająca, niefalista, twarda w dotyku. Nieprzepuszczający wilgoci podszerstek.
• Łapy: Okrągłe, zwarte; dobrze wysklepione palce i poprawnie rozwinięte opuszki. Krótkie pazury nie wyrastają poza linię łapy.
• Ogon: Cecha charakterystyczna; bardzo gruby u nasady, zwężający się ku końcowi, średniej długości, bez "pióra", pokryty krótkim, grubym, gęstym włosem.
• Kończyny tylne: Zad dobrze wykształcony, nieopadający w kierunku ogona; dobrze kątowane stawy skokowe, krowia postawa w najwyższym stopniu niepożądana.
• Wrażenie ogólne: Mocnej budowy, zwarty, bardzo aktywny; szeroka czaszka, klatka piersiowa dobrze rozwinięta, żebra dobrze wysklepione, lędźwie i kończyny tylne mocne i szerokie.

Zachowanie
 Labrador retriever to rasa psów żywiołowych, skorych do zabawy, także z innymi psami. Stworzone do pracy w wodzie i aportowania potrzebują bezpośredniego kontaktu w pracy z człowiekiem. Dobrze tolerują dzieci i są cierpliwe w kontaktach z nimi.

Opieka
 Trzeba zapewnić mu odpowiednią do jego potrzeb dawkę codziennego ruchu. Niespełnienie tego warunku prowadzi do otyłości powodującej choroby stawów, a także nadpobudliwości oraz przyczynia się do wielu niepożądanych zachowań. Psy tej rasy przejawiają średnie ryzyko do wystąpienia skrętu żołądka.

 

Papillon

To jedna z ras psów, łącząca cechy spaniela i szpica, wraz z phalene uznawana przez Międzynarodową Federację Kynologiczną (FCI) za odmiany spaniela kontynentalnego (Epagneul nain continental). Papillon uznawany jest za odmianę ze stojącymi uszami. Wielu kynologów oraz organizacji kynologicznych traktuje pappillona i phalene za odrębne rasy, przy czym ich pochodzenie jest różnie wyjaśniane. Zgodnie z klasyfikacją amerykańską, należy do grupy psów ozdobnych i do towarzystwa.

Nazwa rasy – wywodzona jest od francuskiego słowa papillon oznaczającego "motyl" – nawiązuje do kształtu uszu przypominających skrzydła motyla.

Jak to było...
Rasa uznawana jest za jedną z najstarszych europejskich ras, znana była już co najmniej w XVI wieku. Pierwsza wzmianka o sprzedaży przedstawiciela rasy pochodzi z 1545 roku. Wśród autorów nie ma zgody, co do pochodzenia rasy. Wiadomo, że powstała w Europie kontynentalnej. Jedni uważają, że przodkiem papillona mógł być spaniel karłowaty (Epagneul nain) sprowadzony prawdopodobnie z Chin do Hiszpanii. Inni twierdzą, że obecny papillon ze stojącymi uszami wywodzi się od ok. XIX wieku w prostej linii z phalene (z fr. ćma), rasy o zwisających uszach.
Rasa występowała na dworach hiszpańskich zabawiając damy dworu; popularne w większości dworów szlacheckich w Europie. Została uwieczniona w twórczości Goyi, Rubensa, Van Dycka i innych. Jako przywilej szlachty była w znacznej części zniszczona za czasów Rewolucji Francuskiej. Po raz pierwszy pokazany na wystawie w Londynie w 1923 roku, a w USA uznany w roku 1935.

"Zdolności" ;)
Papillon jest psem do towarzystwa, może pełnić funkcję stróża, dobrze znosi warunki miejskie. Potrafi polować na szczury. Rasa nadaje się do psiego sportu agility.

Człowieka może nie zdobi szata, ale psa...
Psy tej rasy mają zwykle białe umaszczenie z czerwonymi lub czarnymi łatami. Według wzorca FCI dopuszczalne są wszelkie maści na białym tle. Włos jest łatwy w pielęgnacji, wystarczy 1–2 razy w tygodniu wyczesać psa, za pomocą gęstej metalowej szczotki i grzebienia.

Papillon to psy wesołe, pełne temperamentu, łatwe do prowadzenia, nie są szczekliwe. Papillon jest inteligentny, przyjacielski i pewny siebie. Bardzo przywiązuje się do właściciela. Wobec obcych jest powściągliwy, czasem bywa nieufny lecz dobra socjalizacja może wykluczyć takie zachowanie.

 Pamiętaj!

• Problemy zdrowotne: wypadanie rzepki kolanowej, postępujący zanik siatkówki, skłonności do łamania kości
• Ruch: lubi spacery
• Żyje przeważnie 13–15 lat.

Jak dla mnie psiaki tej rasy to takie małe słodkie maskotki - strasznie mi się podobają, ale to rasa raczej nie dla mnie - preferuję duże bydlę, które mnie styra, osierści, wymęczy, powyrywa ręce, połamie nogi, ale też powarczy na kogo trzeba :D